Masaż klasyczny całego ciała lub wybranych części
Ten masaż stworzony został by leczyć lub wspomagać leczenie najróżniejszych schorzeń i dolegliwości. Jest to najstarsza i najdokładniej zbadana forma masażu. We wskazaniach do masażu naświetliłam pokrótce w jakich schorzeniach się go stosuje, oczywiście lista jest dużo dłuższa.
W masażu klasycznym stosuje się zazwyczaj sześć podstawowych technik: głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, oklepywanie, wstrząsanie i wibracja. W zależności od pacjenta dostosowuję ich intensywność – tak by masaż mógł przynieść jak najlepsze skutki.
Masaż antycellulitowy ud, pośladków, brzucha, ramion
Masaż ten cieszy się wśród moich pacjentek szczególnym zainteresowaniem. Rzeczywiście likwiduje cellulit, doskonale napina i ujędrnia skórę, zmniejsza się też obwód masowanego obszaru. Sekret masażu antycellulitowego tkwi w mocnych technikach, dobrych kosmetykach i oczywiście systematyczności. Zwykle zalecam zabiegi dwa, a w miare możliwości trzy razy w tygodniu, gdyż wtedy efekty są najlepsze. Traktowane w ten sposób komórki tłuszczowe zostają rozbite i łatwiej jest je zemulgować, czyli po prosty wchłonąć, jednak nie odbywa się to w magiczny sposób – po takim zabiegu należy pójść na spacer, potańczyć lub poćwiczyć w domu.
Masaż kosmetyczny twarzy
To bardzo popularny masaż wykonywany przez kosmetyczki przy okazji różnych zabiegów. Jednak z powodzeniem można zastosować go jako formę relaksu po ciężkim dniu. Niektóre osoby właśnie na twarzy kumulują stres, a wiec taki masaż jest dla nich zbawienny. Dodatkowo zabieg ten likwiduje zmarszczki, wyostrza rysy twarzy, likwiduje niewielkie opuchnięcia, działa jak lifting.
Masaż kontrlateralny
To rodzaj masażu leczniczego, który wykonuje się w przypadku złamań kończyn. Masażem obejmuje się zdrową kończynę oraz chorą powyżej linii unieruchomienia, jeśli oczywiście nie ma przeciwwskazań. Masaż ten przyspiesza zrastanie się kości i pomaga utrzymać ogólna sprawność.
Masaż (drenaż) limfatyczny
Ma na celu przesunięcie chłonki i płynów ustrojowych w kierunku ujść żylnych poprzez naczynia limfatyczne. Wykonuje się go u osób po mastektomii, po leczeniu chorób nowotworowych wiążącym się z usunięciem węzłów chłonnych i w wielu innych schorzeniach. Masaż ten wykonuje się niezwykle wolno i delikatnie, aczkolwiek bardzo precyzyjnie. Ma to swoje uzasadnienie w prostej zależności – limfa (chłonka) napływa w miejsca, na które działa ciepło i ucisk, zatem drenaż musi być wykonywany delikatnie, by powodować odprowadzenie limfy, a nie jej większe gromadzenie.
Masaż łącznotkankowy
Technika tego masażu jest specyficzna i polega na rozcieraniu małymi ruchami, opuszkami palców III i IV miejsc wrażliwych w tkance łącznej. Pacjent odczuwa ten zabieg jako przesunięcia płaszczyznowe. Zależnie od przesuwanej warstwy tk. łącznej w czasie zabiegu rozróżniamy 3 techniki: skórną, podskórną i powięziową. Powierzchowny masaż łącznotkankowy wykonuje się, gdy powłoki ciała są mocno napięte. Wynika to z powiązań tkanki łącznej z autonomicznym układem nerwowym. Zmniejszenie napięć i uzyskanie możliwości przesuwania tkanki wpływa na zaburzenia czynnościowe narządów wewnętrznych, co ma i znajduje zastosowanie w leczeniu chorób wewnętrznych.
Masaż okostnowy
Został po raz pierwszy wprowadzony i zastosowany w 1928 r. przez Voglera jako skuteczna metoda terapii neuroodruchowej. Metoda ta polega na uciskowym punktowym masażu odpowiednich powierzchni kostnych. Oddziaływanie masażu polega na miejscowym pobudzeniu przekrwienia i regeneracji komórek w tk. kostnej oraz na neuroodruchowym wpływie na narządy, które zostaną pobudzone razem z powierzchnią tk. kostnej. Wewnętrzna struktura okostnej i warstwa rozrodcza okostnej spełnia ważne zadania przy fizjologicznym wzroście trzonu kości i przy regeneracji uszkodzonej kości. Szczególnie dobrze znane są zaniki kostnego, których dochodzi w schorzeniach reumatycznych przy chorobie Sudecka, gdzie zaburzone jest działanie czynnika uciskowego na tkankę kostną. Badania fizjologiczne udowodniły, że bodziec ucisku skierowany na okostną wywołuje reakcje odruchowe w tkankach i narządach unerwionych przez ten sam segment rdzenia kręgowego, co stymulowana okostna. Charakterystyczne jest to, że zmiany w tkankach zmierzają do funkcjonalnego optimum np. skurcze spastyczne rozluźniają się, a wiotkość tkanki przyjmuje normalne napięcie. Efekt ten wykorzystuje się do zmniejszania bólu w stanach skurczowych mięśni lub obniżenia przekrwienia w następstwie zaburzeń naczynioruchowych. Wrażliwość uciskowa okostnej ma również duże znaczenie diagnostyczne przy lokalizacji chorób zwyrodnieniowych.
Wskazania: wiele chorób występujących w obrębie głowy i tułowia są to naczynioruchowe bóle głowy, przewlekłe schorzenia kręgosłupa, przeciążeniowe bóle krzyża, bóle krzyża związane z przewlekłymi i przedawnionymi schorzeniami miednicy, zmiany zwyrodnieniowe i złamania kości zwłaszcza po długotrwałym unieruchomieniu.
Masaż izometryczny
Wpływa na przyrost masy i siły mięśniowej. Masaż izometryczny składa się z kilku kolejnych maksymalnych napięć izometrycznych mięśnia od innych masaży różni się zasadniczo głównie stosowaniem masażu na mięśniu w skurczu oraz przygotowaniem i zakończeniem zabiegu przez masaż klasyczny. Masaż izometryczny można stosować codziennie przez okres miesiąca lub 3 razy w tygodniu przez okres 3 miesięcy w połączeniu z innymi zabiegami. Masaż izometryczny wykonujemy wybiórczo na jednym mięśniu lub jednorodnych grupach mięśniowych np. prostowników. Pozycje do masażu należy dobierać w taki sposób, aby uzyskać silny skurcz izometryczny bez zewnętrznych obciążeń. Przyrost siły i masy mięśniowej jest reakcją adaptacyjną ustroju na nowe warunki obciążenia.
Masaż sportowy
Masaż przygotowawczy lub kondycyjny wykonywany w okresie całego cyklu treningowego.
Celem jest rozwijanie zdolności sportowca do wysiłku, zwiększenie możliwości czynnościowych jego organizmu i modyfikacja działalności mechanizmów regulacyjnych centralnego układu nerwowego. Jest dodatkowym obciążeniem dla sportowca.
Czas trwania: 20-35 minut, u bardzo umięśnionych osób powyżej 35 min.
Stosuje się głównie rozcieranie i ugniatanie wykonywane z użyciem dużego nacisku. Masaż treningowy u pływaków, narciarzy, lekkoatletów, tenisistów i kolarzy jest łagodniejszy od masażu zapaśników, pięściarzy, ciężarowców, piłkarzy i wioślarzy. Masuje się głównie te grupy mięśniowe, które biorą udział w wysiłku. Jeżeli celem jest opracowanie mięśni, stosuje się zwłaszcza ugniatania – 70% czasu i rozcierania, a gdy stawy – głównie głaskania i rozcierania.
Im większa powierzchnia masowana w danym momencie tym większa efektywność.
Czas wykonywania
Masaż wykonuje się od 1 do 4 godzin po intensywnym treningu, najlepiej wieczorem. Jeśli trening odbywa się między 17.00 a 20.00 to po nim należy wykonać masaż częściowy, a ewentualnie następnego dnia rano, na 6-7 godzin przed kolejnym treningiem, ogólny masaż całego ciała. Gdy trening jest rano należy zastosować po nim masaż całego ciała.
Cykl treningowy
Polecam tygodniowy plan treningowy:
1 dzień treningu- masaż częściowy
2 dz.t. – m. całościowy
3 dz.t. – m. częściowy
4 dz.t. – m. całościowy
5 dz.t. – m. częściowy
6 dz.t. – m. całościowy
7 dz.t. – m. częściowy
Dawkowanie zależy od dyscypliny i dopasowywane jest indywidualnie. Gdy trening jest wykonywany dwa razy dziennie, to po pierwszym treningu, przez 20-30 minut można wykonywać lekki masaż częściowy, a po drugim treningu (od 1,5 do 6 godzin) bardziej intensywny i całościowy. Gdy reakcja po masażu jest za duża, w następnym dniu odstępuje się od treningu.
Nieodbyty trening można zastąpić w danym dniu mocniejszym masażem częściowym, lub ogólnym poświęcając uwagę częściom najbardziej obciążanym podczas ostatnich treningów (powinno dominować głębokie ugniatanie).
Końcowy masaż treningowy należy wykonać na dwa dni przed ważnymi zawodami. Ostatnie masaże w mikrocyklu treningowym powinny być dłuższe i energiczniejsze.
Masaż
BAŃKĄ CHIŃSKĄ
Wykorzystanie bańki chińskiej do walki z cellulitem jest przebojem wśród zabiegów kosmetycznych. Przynosi bardzo wyraźne efekty w krótkim czasie. Masaż bańkami przyśpiesza przemianę materii oraz spalanie tłuszczu, ujędrnia i wygładza skórę. Przez usunięcie powietrza z bańki wytwarza się podciśnienie, które powoduje zassanie skóry i tkanek leżących pod bańką, wpływając na ich intensywne przekrwienie oraz wyraźną poprawę stanu mało elastycznej skóry.
Terapia manualna
Relaksacja poizometryczna – polega na relaksowaniu (czynnym rozluźnianiu) podrażnionych mięśni po utrzymywaniu ich uprzednio w napięciu izometrycznym. Do relaksacji można wykorzystywać ruchy oddechowe oraz ruchy głowy i gałek ocznych.
Rozciąganie (stretching) – rozciąganie mięśnia lub grupy mięśni odbywa się w oparciu o poizometryczną relaksację. Pacjent napina najpierw izometrycznie mięsień lub grupę mięśni, która będzie poddana rozciąganiu, po czym w fazie rozluźnienia terapeuta stara się ten mięsień lub grupę mięśni rozciągnąć. Po kilku powtórzeniach wymienionej procedury terapeuta wyzwala izometryczne napięcie mięśni antagonistycznych powodując tym samym odruchowe rozluźnienie mięśni rozciąganych oraz zakodowanie informacji o nowo uzyskanym zakresie ruchu w danym wzorcu ruchowym.
Mobilizacja stawów – to uruchamianie kostnych członów stawowych, struktur wewnątrzstawowych, torebek stawowych i więzadeł.
Jeżeli uraz, mikrourazy, przeciążenie lub stan zapalny doprowadziły do obkurczenia torebki stawowej lub więzadeł (można to stwierdzić przy pomocy specyficznych testów różnicowych) to należy wykonać mobilizację stawu przy pomocy technik prostolinijnych: trakcji lub ślizgu. Chronią one staw podczas uruchamiania przed kompresją i podwichnięciem. Czasem nieodzowne jest zastosowanie mobilizacji z szybkim impulsem. Przed wykonaniem techniki staw musi być precyzyjnie ustawiony w przestrzeni (w pozycji spoczynkowej lub poza tą pozycją), a ruch wyprowadzany jest w określonym kierunku (prostopadle lub równolegle do płaszczyzny leczniczej) i z odpowiednią siłą (trzeci stopień trakcji lub ślizgu). Aby uniknąć powikłań każdy staw posiada określony sposób uruchamiania. Stosowane dotychczas w kinezyterapii sposoby uruchamiania stawów poprzez ćwiczenia czynne i bierne bądź ćwiczenia redresyjne mogą powodować niestabilność stawu (z powodu wyważania stawu tzn. braku centrowania w stawie podczas ruchu rozciągającego) i warunkować powstawanie w przyszłości zmian zwyrodnieniowych (artrozy stawu) będących wynikiem punktowej kompresji powierzchni stawowych podczas rozciągania.
Mobilizacja nerwów (opony twardej rdzenia, korzeni nerwowych i nerwów)
Podczas poruszania np. kończyną górną nerwy zaopatrujące tą kończynę ulegają napinaniu oraz przemieszczaniu względem innych tkanek. Przemieszczeniu ulegają również poszczególne pęczki włókien nerwowych (aksonów) wewnątrz nerwu. Ruch ten może zostać zaburzony w wyniku zwiększonego nacisku przez tkanki otaczające (osteofit, wypuklina dysku, zbytnio napięty mięsień, blizna) bądź też w wyniku zwłóknień w obrębie nerwu spowodowanych toczącym się tam procesem zapalnym. Jeśli testy napięciowe nerwów potwierdzają wymienione problemy, to w zależności od stanu podrażnienia wprowadzane są stopniowane ruchy uruchamiające. Uzyskując określone ustawienie przestrzenne głowy, tułowia i kończyn można napinać różne struktury nerwowe i prowokować odpowiednie reakcje zarówno diagnostyczne jak i terapeutyczne. Testy różnicowe pomagają odróżnić stan fizjologiczny od patologicznego. Istnieje przypuszczenie, że mobilizacja nerwu może powodować uruchomienie zastojów aksoplazmy w komórce nerwowej przywracając jej zdolność do prawidłowego przenoszenia informacji.
Środki zwiększające ruchomość w stawach = mobilizacja hypomobilności
Jeżeli ból został zniesiony, a ruchomość kości w stawie jest ograniczona to należy wykonać mobilizację (uruchomienie) skróconych tkanek. Ograniczenie ruchomości określa się mianem hypomobilności. Może być ona spowodowana obkurczeniem torebki stawowej, skróceniem mięśni, zrostem osłonki nerwu z tkankami otaczającymi itp. Przyczynę ograniczenia ruchomości stwierdza się na podstawie manualnych testów różnicujących. Potwierdzenie naszego rozpoznania uzyskuje się w oparciu o testy kontrolne warunkujące celowość dalszej terapii. Aby efektywnie rozciągnąć przykurczone struktury tkankowe należy na nie oddziaływać w sposób specyficzny. Ze względu na tą specyfikę działania techniki mobilizacyjne (uruchamiające) podzielone zostały na mobilizacje stawów, mobilizacje nerwów oraz mobilizacje tkanek miękkich.
Indywidualna praca z pacjentem
(np. ćwiczenia bierne, czynno-bierne ćwiczenia według metod neurofizjologicznych, metody reedukacji nerwowo-mięśniowej, ćwiczenia specjalne, mobilizacje i manipulacje),czas zabiegu 60min terapeuta ma pod opieką max 1 pacjenta